-->
Tekirdağ’da ambulans sıkıntısı ciddi boyutlara ulaştı. 4’ü belediyeye ait toplam 74 ambulans ve yaklaşık 250 personel olmasına rağmen, kentimizde özellikle acil olmayan vakalarda önemli gecikmeler yaşanıyor. Ne yazık ki, birinci dereceden acil olaylar hariç, ikinci ve üçüncü derece vakalara zamanında müdahale edilemiyor.
Görevliler, Çorlu’dan geldiklerini bildirip “Kapıya çıkın, beklemeniz uzun sürmez” diyorlar. Ambulanstaki ekipler hastayı verilen emir doğrultusunda en yakın hastaneye teslim ediyor.
Tekirdağ’ın ortasında yer alan Namık Kemal Üniversitesi Hastanesi, özellikle İstanbul yönünden gelen hastalar için önemli bir merkez. Hastalar, Marmara Ereğlisi, Çorlu ve Namık Kemal Üniversitesi Hastanesine ulaştırılıyor. Bazı durumlarda ise, merkezin özel izniyle hastalar Tekirdağ Şehir Hastanesine sevk edilebiliyor.
Bayrama iki gün kala Namık Kemal Üniversitesi Hastanesindeydim. Saat 13.00 sularıydı. Sağlık Bakanlığı, doktor eksikliğini tıp fakültesi son sınıf öğrencileri ile kapatmaya çalışıyor. Hastaneye girişimden 25 dakika sonra işlemlerim tamamlandı. Sonrasında öğrenci sandığım genç bir hanımefendi yanıma geldi. Meğerse kendisi doktormuş. Durumumu öğrenmiş ve “Eve dönmek için 112’yi arayalım” deyince dünyalar benim oldu. Saat 17.00’ye yaklaşıyordu.
Ne var ki, işler düşündüğümüz gibi hızlı ilerlemedi. Hastane polisi dâhil birçok kişiden yardım istememe rağmen sonuç alamadım. En sonunda Tekirdağ Büyükşehir Belediyesine ait bir ambulansla eve dönebildim.
Üniversite hastanesinde pek çok imkân olmasına rağmen kendi ambulansı bulunmuyor. İnşallah bir hayırsever en az bir ambulans bağışlar.
Saat 17.00’de doktor hanım 112’yi aradı, ancak bana bir taksi bulmam gerektiği söylendi. Sabırla beklemeye devam ettim. Saatler geçti. 112’yi tekrar aradım. Sağlık bölümü yetkilileri, Çorlu-Tekirdağ arasında büyük bir trafik kazası olduğunu ve önümde bekleyen 35 kişi bulunduğunu söylediler. Yürüyemediğim için kendi başıma eve dönemiyordum. Saat 19.00 oldu, ardından 20.00.
Bekleyiş yerimde siyah kıyafetli üç genç gördüm. Doktor mu yoksa son sınıf öğrencisi mi olduklarını soramadım. Her biri vatandaşlara yetişmeye çalışıyordu. Bilindiği gibi internetten normal randevu almak oldukça zor. Bu yüzden birçok vatandaş saat 17.00’den sonra acil servise başvurarak ücretli muayene oluyor.
Bekleyişim sırasında hastanenin mutfak görevlilerinden iki hanımefendi yanıma geldi. Yalnız olduğumu fark etmişler. İftar öncesi bana yiyecek teklif ettiler. Gerçekten de açtım ve minnetle kabul ettim. Yarım saat sonra, henüz yemek pişmediği için zeytin, peynir ve ekmek getirdiler. Nasıl mutlu olduğumu anlatamam. Teşekkürler Namık Kemal Üniversitesi Hastanesi çalışanları. Çünkü hastaneye sadece nüfus cüzdanım ve pijamalarımla gelmiştim; yanımda hiç para yoktu.
Ve nihayet gece saat 21.00’i geçtiğinde bir ambulans beni aldı ve evime ulaştırdı.
Bana eve dönüş imkânı sağlayan doktor hanımın adını öğrenmek istedim. Yaşlılık işte, isminin “M” harfiyle başladığını söylediler ama tam hatırlayamadım. Görevliler, unutmayayım diye “Biz ona Kızıl Saçlı Doktor diyoruz” dediler.
Kızıl Saçlı Doktor Hanım, o gün bana sağladığınız ambulans imkânı, hayatımın en güzel armağanıydı. Size gönülden teşekkür ediyorum.
-->
